طراوت باران

الهى مرده ام من زنده ام کن 
فقیرم دولت پاینده ام کن
الهى راه را گم کرده ام من
ازین جویندگى یابنده ام کن
الهى سوختم در آتش جهل
رها از آتش سوزنده ام کن
اگر عمرى گنه کردم الهى
کرم بر عمر باقى مانده ام کن
غلامم سرخط آزادى ام ده
زغفلت برده ام من بنده ام کن
اگر شرمى نکردم از تو یا رب
تو با بخشندگى شرمنده ام کن
به آب رحمتت پاک از سیاهى
در این شام سیه پرونده ام کن
تهى دستم بگیر از لطف دستم
زپا افتاده ام پوینده ام کن
غمم از حد گذشته شادى ام بخش
سراپا گریه ام من، خنده ام کن
من «ژولیده» مى گویم به زارى
الهى مرده ام من، زنده ام کن

الهى! اى دواى درد جانم
بشوى این ظلمت و زنگ از روانم
ترحّم کن ندارم توشه راه
مگر لاتقنطوا من رحمة الله
یکى وامانده از راه و ذلیلم
به چاه تن فتاده بى دلیلم
اسیرم خائفم بى خانمانم
گدایم بى نوایم میهمانم
سیه رویم تهیدستم فکارم
گنهکارم تباهم شرمسارم
بده راهى تو این شرمنده ات را
نوازش کن به رحمت بنده ات را
مرا با عفو خود بنماى درمان
نجاتم ده نجات از نفس و شیطان
به حالم در همه حالى نظر کن
زجرم و هر گناه من گذر کن
به جز جود و به جز لطفت الهى
مرا نبود در این عالم پناهى