طراوت باران

شهر عشق

دوباره این مرغ دلم کرده هوای شهر عشق
دلی که کربلائیه پر میکشه میره دمشق

دمشقی که تا همیشه دیدنش آرزومونه
غبار راه زائراش به چهره آبرومون

اگه بپرسی تو که عشق معنیش چیه یا که کجاست
میگم دلیه تو دمشق یا دلبری تو کربلاست

قصه دل زمینی نیست یه حرف آسمونیه
یه هدیه خدائیه صحبت یار جونیه

قصه دل همونه که روز ازل گفته شده
ز ماجرای بیدلی هردلی آشفته شده

یه روز تو دست دلبرش میاد و آروم میگیره
دل که جدا نمیشه و به عشق یارش اسیره

همیشه همراهشه و مونس و یار و همدمش
می خنده با خنده هاش و غصه می گیره با غمش

یه روزی دلبرش میاد میشه براش سایه سر
یه روزی ام میره و همسفر قافله ها
بدون همراهی دل پر نمیشه فاصله ها

میاد یه جایی می رسه که دور میشه از مدینه
شمیم این خاک بلا بوی غم و جدائیه

بوی فراغ و ماتمه آخر آشنائیه
جدایی دلبر و دل آتیش به عالم میزنه
کسی که مست یارشه هیچ جوری دل نمیکنه

حرف دل و اگه کسی گوش کنه بیمار میشه
رو محمل غم میشینه راهی بازار میشه

اگرچه در مرام دل عشق حسین مذهبیه
هر چی که دل تو عالمه اسیر عشق زینبه

محمد علی شهاب