طراوت باران

شبانگاهان چو برخیزم ز بستر

بخوانم دوست را بادیده تر

بگیرم دامن مولی الموالی

نشانش می دهم این دست خالی

بگویم مهربان مهربانان!

تو هستی گوهر این چشم گریان

چو گردی روبرو با بنده خود

ببینی بنده شرمنده خود

تو هرچه می شوی بر من خطا پوش

محبت های تو گردد فراموش

چه شیرین است یا رب گفتگویت

که یک ساعت نشینم روبرویت 

چو رحمت بر دلم جاری نمایی

دگر من هم شوم عمری خدایی

خداوندا به آه و سوز مولا

به حق ناله جانسوز زهرا

مرا در بندگی نصرت کن ای دوست

قبول درگه لطفت کن ای دوست

به آه سینه ی زخم اسیران

به آن ویران نشین شام ویران

دل ما را تسلی کن ز هر غم

بیا ما را بخر ای دوست درهم

شاعر : محمود ژولیده

   چون بگیرم آینه در دست خویش

فاش بینم، فاش، روی پست خویش

 گرچه دل بد کرده تکفیرش مکن

بنده‏ات برگشته تحقیرش مکن

 هرکه بر حال خراب خود رسید

پیش از مردن حساب خود رسید

 هر که گیرد آینه در پیش رو

کرده‏های خویش بیند مو به مو

 خویش را بیند که خود با خود چه کرد

تا بداند سخت باید توبه کرد

 باید از بگذشته‏ها عبرت گرفت

دست را بر زانوی همت گرفت

 حال باید وادی تحلیف رفت

یا علی گفت و سوی تکلیف رفت

 سخت باید نفس را بشکست و ماند

عهد و پیمان با شهیدان بست و ماند

 همچنان بار شهیدان مبین

مانده انبان یتیمان بر زمین

 راه ما راه شهیدان خداست

کیست پرسد ای خدا مهدی کجاست

 گرچه دل شرمنده است از روی تو

ای خدا با مهدی آمد سوی تو

 نیستم اینک از الطافت خدا

سینه‏ای دارم شبستان خدا

 یا حلیم امشب که من سرگشته‏ام

یا علی گویان سویت بر گشته‏ام