طراوت باران

بر لوح دلم نام رضا حک شده است

ذکر سکناتش به تنـم رگ شده است

آن جا که حریم قدس رضوان باشد

شوقی است مرا که بر سرم تب شده است

من مفتخر از سایه الطاف رضایم

من مشتعل از رحمت والای رضایم

صیدم چو به دام حسد و غفلت بی داد

من آهوی سرگشته به دامان رضایم

ساقی می هوشم بده مدهوش شدم من

چــون دل شده در پنجره فولاد رضـایم

در گر چه به روی همه باز است و لیکن

در حیرت جـود و کـرم و لطـف رضایم

ترسـم  ز بت مرده نفـسم ز چـه باشد

تا هست در این کوی امیدی به رضایم

در غم شده عالم هستی اگر هستیم

نزدیـک رضـایم کـه از ایـن بـاب رضایم

جانا اگر از درد هدایت خبری نیست

از مرهم یار است که بیمار رضایم

----------------------------------------------------------