طراوت باران

نقش جمال

در دل خود کشیده ام نقش جمال یار را
پیشه خود نموده ام حالت انتظار را

ریخته دام ودانه شه از خط وخال خویشتن
صید نموده مرغ دل برده از او قرار را

سوزم وسازم از غمش روز وشبان بخون دل
تا که مگر ببینم آن طرّه مشکبار را

دولت وصل او اگر یکشبی آیدم بکف
شرح فراق کی توان داد یک از هزار را

چشم امید دوختن درره وصل تابکی
برده شرار هجر او از کفم اختیار را

ای مه برج معدلت پرده زچهره برفکن
شوی زچشم عاشقان زآب کرم غبار را

سوختگان خویش را کن نظر عنایتی
مرهمی از کرم بنه این دل داغدار را

حیران را ز جلوه ای از رخ خویش مات کن
تا رهد از خودی خود ترک کند دیاررا

سروده حسین غلامی