طراوت باران

قبله محراب

خــــــــم ابـــروى کجت قبله محــراب من است            تاب گیســوى تو خود، راز تب و تاب من است

اهـــــــــــل دل را به نیایش، اگــر آدابى هست             یـــاد دیــــــــدار رُخ و موى تو، آداب من است

آنچـــــــــه دیدم ز حـــریفان همه هشیارى بود             در صف مـى‏زده بیـدارى من، خواب من است

در یَم علـــــــــــــم و عمل، مدعیان غوطه ورند             مستــى و بیهشى مى زده گرداب من است

هـــــر کسى از گنهش، پوزش و بخشش طلبد            دوست در طــاعت من، غافر و توّاب من است

حـــــــــــــــاش للّه که جز این ره، ره دیگر پویم             عشق روى تــو سرشته به‏گل و آب من است

هر کسى از غم و شادى است نصیبی، او را               مــــــایه عشرت من، جامِ مىِ ناب من است