طراوت باران

سخت دل تنگم برو اینجا سر افشانی نکن

چشم گریانم ببین و سینه طــــــوفانی نکن

من شکستم تا که بستم دیده بر این غــیرتم

چین صورت را نگر بوسه به پیشانی نکن

تا فرو ماندم به کار خویش در بی همدمی

رفتنت دیدم تو خوش باش و پشیمانی نکن

دیده بستم تا نبـــینم خنـــــده های مست تو

من که رفتم بوسه در این کنج پنهانی نکن

باز هم در فکر سبزی باش و این بیداد عشق

باغ سبز بودنــــت را رو به ویرانی نکـــن

می خرامی در کنار یار و میگویی سـخن

خنده را در پیش روی چشـــم بارانی نکن

گفتمـــش امیــــّد از بــی داد تو گوید سخن

آن که او را بشکنـــد یا آن که می دانی نکن

ر- امید