طراوت باران

یا رب تو که حق مطلبم می دانی

بر خوانده نخوانده مطلبم می خوانی

از ظلم نوشتم که عالم سوز است

کو عشق که از آن تو سخن می رانی

عشق است که پای کودکی بر مین است

عشق است که لوح آن یکی زرین است

در خان? من بوی تهفن جاری

در خان? او عطر گل نسرین است

هم ضرب? شلاق به پشت فقر است

هم دیدن ظلم و صبر باز هم صبر است

تا آمدن ناجی دنیا از جور

این عشق که درمان و دوایش صبر است

نور الله رنجبر

      حدیث عشق بنوشتم به دریا                   تلاطم داد در آن غوطه ور شد

نوشتم بر فراز قله از عشق                    بلرزید و زمین زیر و زبر شد

      نوشتم بر درخت سبز جنگل                    بسوزانید و جنگل خاکستر شد

    بروی قطره باران نوشتم                       بخشکید و گیاهان بی ثمر شد

     بروی باد بنوشتم من از عشق               ز بخت بد چو طوفان در گذر شد

 بروی تک درختی در کویری                    نوشتم دسته تیغ و تبر شد

نور الله رنجبر