طراوت باران

    کنار ساحل و  تنگ غروب و سوز تنهائی

به پرواز تو می اندیشم ای احساس رویایی

 

میان ابرهای تیره ،  من خاموش و تنهایم

قناری ، ساعتی بهر تماشایم ، نمی آیی ؟

 

تو از  پهنای دشت سینه ی من  اوج می گیری

تو با شه بال عشقت می پری ،  زیبا  ،  تماشائی

 

به آواز خوشت هرشب ، دلم را خواب می گیرد

بخوان ای مرغ ی عشق من ، شدم معتاد لالایی

 

چه کردی با دل ی عاشق پرستم ، هاآآآآی جادوگر

که   نایده  ، درون  ی نرگس ی مستم   ، هویدائی

 

 

هنوز از شور پروازت  ، به بزم   دوستی منگم

ندانستم قناری ،  حوری ی  از آدم ،  مبرایی 

محمد علی شیردل