طراوت باران

کندوی لبش مجمعی ازآب نبات است

              بر سوته دلان لعل لبش آب حیات است

چون کبک خرامان برمد از من و اما

              در کوچه و بازار چه شیرین حرکات است

شعری بنویسم به دو چشمان سیاهت

            سودای سوادش چو مرکب به دوات است

طغرای تو بر لوح دلم حک شده از خون

                 کز خط تو با خون دلم وجه برات است

حسنی که تو داری نبود در کس و نا کس

            حقا که وجودت همه اسماء وصفات است

فرهاد دلم را قدحی از لب شیرین

                بر وجه کرم از حسناتت چو زکات است

در عرصه رندی نبود بیم ز ماتی

          فرزین دلم پیش رخت چون شه و مات است

زاهد نبود (رافض) و رندیست مرامش

         از عشق تو هر صبح ومسا غرق صلواه است

جاوید مدرس اول (رافض)