طراوت باران

هر چه را می نگرم،  ماه ی تو در آن پیداست

همه ی  دشت و دمن در نظرم ، پر لیلاست

 

هرچه گفتم که ایا  بی خبران غمِ عشق

در دلم  ، وای ، چه طوفان قیامت برپاست

 

همه رفتند و به فریاد دلم خندیدند

در دلِ عاشقِ  مجنونِ ، زمصیبت غوغاست

 

روز می نالم و شب همسفرِ سوز و تبم

ازدلم بین  که چه دودی به ثریا ، برخاست

 

آن طبیبی که مرا خواند به این عشق ، چه شد

آن شفا خانه ی  درد دل عشاق ، کجاست ؟

 

دم عیسایی عشق ، جان دهدم لیل و نهار

نَفَس عشق ،  به درد همه عشاق دواست

 

شیردل ، بر همه ی  لوح  دلت  عشق  نگار

که به دنیا و به عقبی ، عَلَم  عشق به پاست

محمد علی شیردل