طراوت باران

شقایق

رسد روزی کاسیر آید به خاکش

رسد هر عاشقی به عشق پاکش

رسد روزی که در گلزار عاشق

شود مجنون یک شاخه شقایق

و میرد آن شقایق بعد اندی

تو عاشق مرگ گل را چون پسندی

گل آلاله دارد داغ بر دل

سری در آسمان و ریشه در گل

ولی همچون شقایق دلربا نیست

شقایق عاشق غیر خدا نیست

شقایق اسوه عشق است و رفتن

به کوی یار و با او عهد بستن

بروید بر سر راه و بمیرد

که داغ هجر معشوقش نبیند

تو ای عاشق برو معشوقه ات بین

سر راهش شبانه روز بنشین

که شاید دل دهد بر تو زمانی

ولی شاید که سری و نهانی

اسیر و عاشق او باش و پندار

گل تو هر زمانی هست بیدار

زمستان و تبستان و خزان را

نپندار همچو سدی اندر این را

نور الله رنجبر