طراوت باران

پا به پاى اشک
بر دیده ام، که موج زند قطره هاى اشک

اى کاش بوده جلوه رویت به جاى اشک!

بعد از غروب ماه رخت، خانه ام پدر!

ماتم سراى دل شد و خلوت سراى اشک

دود دلم ز سینه برآید به جاى آه

خون دلم ز دیده بریزد به جاى اشک

وقتى که همرهان ز برم پا کشیده اند

اشکم انیس گشته، بنازم وفاى اشک

روز و شبم که مى گذرد با هزار درد

پیوند مى زنند به هم دانه هاى اشک!

تا نخل سایبان مرا قطع کرده اند

هر روز مى روم به «اُحُد» پا به پاى اشک!

سید رضا مؤید