طراوت باران

یاس کبود

عشق من! پاییز آمد مثل پار
باز هم، ما باز ماندیم از بهار

احتراق لاله را دیدیم ما
گُل دمید و خون نجوشیدیم ما

باید از فقدان گل، خونجوش بود
در فراق یاس، مشکى پوش بود

یاس بوى مهربانى مى‏دهد
عطر دوران جوانى مى‏دهد

یاس  ‎ها یادآور پروانه‏اند
یاس ‎ها پیغمبران خانه‏اند

یاس ما را رو به پاکى مى‏برد
رو به عشقى اشتراکى مى‏برد

یاس در هر جا نوید آشتى‎ست
یاس دامان سپید آشتى‎ست

در شبان ما که شد خورشید؟ یاس
بر لبان ما که مى‏خندید؟ یاس

یاس یک شب را گُل ایوان ماست
یاس تنها یک سحر مهمان ماست

بعد روى صبح پرپر مى‏شود
راهى شب‎هاى دیگر مى‏شود

یاس مثل عطر پاک نیت است
یاس استنشاق معصومیت است

یاس را آیینه‏ها رو کرده‏اند
یاس را پیغمبران بو کرده‏اند

یاس بوى حوض کوثر مى‏دهد
عطر اخلاق پیمبر مى‏دهد

حضرت زهرا دلش از یاس بود
دانه‏هاى اشکش از الماس بود

داغ عطر یاس زهرا زیر ماه
مى‏چکانید اشک حیدر را به چاه

عشق محزون على یاس است و بس
چشم او یک چشمه الماس است و بس

اشک مى‏ریزد على مانند رود
بر تن زهرا، گل یاس کبود

احمد عزیزی