طراوت باران

آرزوی مرگ

نیلى بوَد ز سیلى بیگانه، روى من
داغ پدر، سپید نموده ست موى من!

شبهاى درد و ناله و غم، تا سپیده دم
با پهلوى شکسته بود گفتگوى من!

تابى به تن نمانده و زینب ز روى مهر
وقت نماز آورَد آب وضوى من!

بیزارم از جفاى نفاق افکنانْ پدر!
جز مرگ در جهان نبوَد آرزوى من!

دخت تو از حریم ولایت دفاع کرد

چون بود آبروى على، آبروى من
رخت از جهان به سوى جنان مى کشیم ما
از کردگار خواهشم اینست: شوى من

تا ننگرد به بازوى آزرده و کبود
از زیر پیرهن بدهد شتستشوى من

روز جزا پناه دهم (تائب) حزین
گر آید از طریق محبت به سوى من

تائب