طراوت باران

                                                     زلــف یــــــار

منّت خـــدای را که شـــرابم به جـــام شـــد                این چند روز زندگــــی من به کـــــــــام شد

روزی که شـــد رهــــم ز ره میکـــده جـــــدا                  گفتم به خویش زنــدگـی ام بی دوام شد

هر کس که زلــف خویش گره زد به زلف یار                  کی دیده ای که طالب جــاه و مقـــــام شد

با قطره ای شـــراب شــــــدم مست روی او                  مست نگـــاه او شـدم عقلم تمـام شـــــد

مرشد که راز عشق مرا گفت و خال یـــــــار                   شد بر ملا و آبــــروی من به بــــــــام شــد

مطرب بداد باده و هـــوش از ســرم پریــــــد                   مــرغ پــــــریده را نتوانـــی که رام شــــــــد

جام شـــراب خــوردم و در انجمـن شـــــدم                   امــّا چه سود مستی من همچـو دام شـد

قاســم اگر که حضرت ساقـــی مدد کـنـــــد                   می در سحــر بخور که جهـانت به کام شد