طراوت باران

حالمان بد نیست غم کم می خوریم               کم که نه !هر روز کم کم می خوریم
آب می خواهم سرابم می دهند                    عشق می ورزم عذابم می دهند
خنجری بر قلب بیمارم زدند                             بیگناهی بودم و دارم زدند
دشنه ای نامرد! بر پشتم نشست                   از غم نامردمی پشتم شکست
سنگ را بستند !سگ ازاد شد                         یک شبه بیداد امد داد شد
عشق اخر تیشه زد بر ریشه ام                       تیشه زد بر ریشه اندیشه ام
عشق اگر اینست مرتد می شوم                       خوب اگر اینست من بد می شوم
در میان خلق سر در گم شدم                            عاقبت الوده مردم شدم
بعد از این با بی کسی خو می کنم                     هر چه در دل داشتم رو می کنم
نیستم از مردم خنجر به دست                           بت پرستم بت پرستم بت پرست
بت پرستم بت پرستی کار ماست                       چشم مستی تحفه بازار ماست
درد می بارد چو لب تر می کنم                           طالعم شوم است باور می کنم
من که با دریا تلاطم کرده ام                               راه دریا را چرا گم کرده ام 
قفل غم بر درب سلولم مزن                               من خودم خوش باورم گولم مزن
من نمی گویم که خاموشم مکن                        من نمی گویم فراموشم مکن
من نمی گویم که با من یار باش                         من نمی گویم مرا غمخوار باش
روزگارت باد شیرین شاد باش                            دست کم یک شب تو هم  فرهاد باش
کوه کندن گر نباشد پیشه ام                              بویی از فرهاد دارد ریشه ام
عشق از من دور و پایم لنگ بود                         قیمتش بسیار و دستم تنگ بود 
هیچ کس دست مرا وا کرد ؟نه                          فکر دست تنگ ما را کرد ؟ نه
هیچ کس از حال ما پرسید ؟نه                          هیچ کس اندوه مارا دید ؟نه
هیچ کس اشکی برای ما نریخت                       هر که با ما بود از ما می گریخت
چند روزی ست حال ما دیدنی ست                    حال ما از این و ان پرسیدنی ست
گاه بر روی زمین زل می زنم                             گاه بر حافظ تفال می زنم
حافظ دیوانه فالم را گرفت                                 یک غزل امد که حالم را گرفت
ما ز یاران چشم یاری داشتیم                           خود غلط بود انچه می پنداشتیم