طراوت باران

گرچه آن گل به دلم آتشی افروخته است

نکنم شکوه که چون غنچه لبم دوخته است

با همه خون دل و سوز درون خاموشم

که لبم دوخته است انکه دلم سوخته است

بگو ای ناله جانسوز که در سینه من

دل سودا زده یا آتش افروخته است

یادگار تن گرم تو نوشین لب توست

اینهمه داغ که بر جان غم اندوخته است

دل هم از صحبت من روی بتابد چه کنم

با تو آمیخته و خوی تو آموخته است

حاصل عمر من و شمع سحر گاه رهی

اشک سردو نفس گرم و دل سوخته است