طراوت باران

میکده ‏‏‏ باز و خمره ها در جـوش

عاشقان مٌست و عــارفــان مـدهـــوش

سرخوش از باده و به کف ساغــر

یکـدیگـر را گـــرفتـــه در آغــــوش

یک طرف می کشند جام از هم

یک طـرف خمـره هــا بُرنــد بر دوش

می زند مطرب این نـوا با چنـگ

نغـمــة دلنـــــواز نـــوشـــــــانـــوش

ناگهان زان میان یکی برخــاست

گفت این نکته را، به جوش و خروش

ای همــه عــــارفــــان رُبــــّـانی

مســت از ســاغـــر ا‏‏‏  ‎َلَسـت، خـمـوش

بشنویـد ایـن کــلام یـــــزدان را

که بــرد از ســـر خـــلایــق هــــوش

می رســد از فــراز مــأذنــــه هـا

بـانـگ «حـی علـی الصلـوه» به گوش

بشتــابیــد جمـله ســـوی نمـــاز!

کـه چنـین است خــود پـیام ســروش

               عباس براتی پور