طراوت باران

هودج مهتاب!


هر زمان بانگ خوش نامه رسان می آید
بر تن خسته ام از شوق تو جان می آید


تا صدای تو به گوشم رسد از رشته ی سیم
دل من لرزد و جان در هیجان می آید


نیمشب یاد تو در هودجِ مهتابِ خیال
چون عروسیست که بر تختِ روان می آید


ز نگاه ِ تو دلی نیست که عاشق نشود
نازم آن چشم که تیرش به نشان می آید


می پَرد خواب ز چشمِ همه کس تا دل شب
هر کجا قصّه ی زلفت به میان می آید


به دعا میطلبم صبح درخشان تو را
هر سحرگاه که گلبانگ اذان می آید


از غم عشق ز دل ناله برآرد تا صبح
مرغک خسته که شب ها به فغان می آید؟


تا که فرزند سفر کرده ز راه آید باز
پدر منتظر از غصّه به جان می آید


ای جوان! در بر پیران چورسی طعنه مزن
هنر تیر، زمانی ز کمان می آید!


شمع بزم سخنم، شعر تب آلوده ی من
شعله هاییست که از دل به زبان می آید


هوشیاران همه سرمست غزل های منند
مگر اینسان هنر از پیر مغان می آید؟