بنــــــــــــازم همت والای مــــــــــادر
به قـــــــربان قـــــــد و بالای مـــــادر
تن جـــــان و سر و پایم فــــــدا بـــــاد
بــــــــه راه صبر جـــــــانفرسای مادر
نمی رفتم به خــــواب راحت و خوش
نبــــــود از نغمه یی لالای مـــــــــادر
فــروغش روشنایی بخش جانهــــاست
رخ همر جهـــــــــان آرای مــــــــادر
ادا نتوان کنـــــم حقش، اگــــــــــر سر
بریزم همچــــــو زر در پـــــــای مادر
به کودک، بـــــوی مادر مـی دهد جان
نگیرد دایه هـــــرگز، جای مـــــــــادر
همه شب دـــــیده گان من، بــــــود باز
که باشد انـــــدر آن، مـــــاوای مـــادر
لبم را بوسه ها مــــــــــــی زد شبانگاه
لب شیــــرین شکـــــــــر زای مـــــادر
می عشق و وفـــــا، در کــام من ریخت
بـــــود این مستی از صهبای مـــــــادر
مــــــرا با شیره ی جان، پرورش داد
دل پر مهــــــــــــر و پرغــوغای مادر
نخستین حـــــــرف را، او یـاد من داد
منم یک قطره از در پــــای مـــــــــادر
گلـم با آب مهر ش، چـون عجین گشت
بـــــــه سر باشد مرا، سودای مـــــادر
نبی فـــــــــرموده انــــــدر شــــان مادر
کــــــه جنت هست، زیـــــــر پای مادر
.: Weblog Themes By Pichak :.