طراوت باران

حالم امشب چون  سر زلفش  پریشان گشته است
سینه از هجران آن مه آتش افشان گشته است
کنج غربت  با  دلی  تنها و زار و غرق غم
یاد او تنها امید و راه درمان گشته  است

_____________________________________

کاش  میشد بگذرم  از عاشقی
  سوی دریای جنون  در  قایقی
  آنقدر پارو زنم تا جان  دهم
  چون ندیدم عشق پاک و صادقی

_____________________________________

  در میان سینه اش  جایم  نبود
  من به یادش بودم و یادم نبود
  در  هجوم  بی امان  بی  کسی
  غرق  شب  بودم و مهتابم  تبود

_____________________________________

 دو چشم مست او دیوانه ام کرد
 به شمع روی خود پروانه ام کرد
 دل و دین و قرارم برد  و آخر
 ز مسجد  راهیه میخانه ام کرد

_____________________________________

 گرفته  دلبم  از  من  جدایی
 چرا با  من کند همچین  جفایی
 چو مجنون رو به صحرا گیرم آخر
 نیابی  در  دل  خوبان  وفایی

_____________________________________

درون سینه قلبم سوزد از غم
بر این آتش لب لعل تو مرهم
دوای درد من کنج دهانت
به رایگانی  نخواهم ده به درهم

_____________________________________

از غم تو دیده چو دریا کنم
می زده و روی به صحرا کنم
کنج خرابات نشیننم شبی
تا به سحر خدا خدایا کنم

وحید مویدی