طراوت باران

گر قسمتم شود « سید رضا موید »

گر قسمتم شود که تماشا کنم تو را                    ای نور دیده ! جان و دل اهدا کنم تو را

این دیده نیست قابل دیدار روی تو                       چشمی دگر بده که تماشا کنم تو را

تو در میان جمعی و من در تفکرم                           کاندر کجا برآیم و پیدا کنم تو را ؟

یابن الحسن ! اگر چه نهانی ز چشم من                            در عالم خیال هویدا کنم تو را

همچون « مویدم » به تکاپو مگر دمی                         ای آفتاب گمشده ! پیدا کنم تو را

بازآ که دل هنوز « مشفق کاشانی »

بازآ که دل هنوز به یاد تو دلبر است                           جان از دریچه نظرم ، چشم بر در است

بازآ دگر که سایه دیوار انتظار                       سوزنده تر ز تابش خورشید محشر است

بازآ ، که باز مردم چشمم ز درد هجر              در موج خیز اشک چو کشتی شناور است

بازآ که از فراق تو ای غایب از نظر !               دامن ز خون دیده چو دریای گوهر است

ای صبح مهر بخش دل ! از مشرق امید              بنمای رخ که طالعم از شب سیه تر است

زد نقش مهر روی تو بر دل چنانکه اشک               آیینه دار چهره ات ای ماه منظر است

ای رفته از برابر یاران « مشفقت »                  رویت به هر چه می نگرم ، در برابر است