طراوت باران

الهی عاشقم من بر وصالت

که هر جا بنگرم بینم جمالت

جهان را آفریدی بی کم و کاست

همه عالم به فرمان تو بر پاست

زمین را مسکن آدم نمودی

برای راحتش نعمت فزودی

به دریا عالمی دیگر نهان است

به صحراعاقلان را صد نشان است

به کوه وجنگل و باغ و چمنزار

نهادی تو چه نعمتهای بسیار

ز هر شاخ درختی در بهاران

نمایان می شود غنچه فراوان

فرستادی تو باران را چه زیبا

برای تشنه گان در کوه و صحرا

زمین راروشنی دادی به خورشید

شبش زیبا شده با ماه و ناهید

بهار و صیف و پاییز و زمستان

برای عاشقان رمزی نمایان

بهاران می شود بر پا قیامت

ز هر شاخی شکوفه کرده قامت

دوباره در خزان میمیرد اشجار

نمودی عبرتی بر خلق بیدار

تو آتش را ز چوبی آفریدی

به هر جسمی ز روح خود دمیدی

همه عالم به تسبیح و سجودند

همه شاکر که از ا و در وجودند

خداوندا هدایت کن دلم را

دل وامانده بی حاصلم را

توئی تنها امید بی پناهان

توئی بخشنده کل گناهان

مرا تنها وصالت آرز باد

ندارم خوشتراز وصل تو در یاد

شعر از درویش