طراوت باران

ندارد کودکی طاقت که نیلی
زسیلی صورت مادر ببیند
هزاران بار اجل برمرد خوشتر
که سیلی خوردن همسرببیند

چه حالی می کند پیدا خدایا
اگر این صحنه را حیدر ببیند
مگو روکرده پنهان تا مبادا
رخش را ساقی کوثر ببیند
مبادا مادری را دختری خرد
به وقت مرگ در بستر ببیند
ندارد طاقتی زهرای اطهر
که زینب را به چشم تر ببیند
چه جانسوز است وجان فرسا خدایا
که داغ مادری دختر ببیند
نهان چادرو سجاده اش را
مبادا زینب مضظر ببیند
برو دیوار و در را شستشو کن
مگر این صحنه را کمتر ببیند

ما در ره  ثامن الحجج هشیاریم

در حفظ حریم او قدم برداریم

گر دشمن ما خواب پریشان دیده

در سایه ی حضرت رضا بیداریم

ما در ره ثامن الحجج یک رنگیم

در راه ولای  حضرتش همسنگیم

با دشمن دشمنان او می سازیم

با دشمن دوستان او در جنگیم

ما در ره ثامن الحجج خون باریم

فرزند شهادت و گل ایثاریم

از لطف و عنایت امام هشتم

یک ملت صاحب الزمانی داریم

ما در ره ثامن الحجج می مانیم

از طوس به قدس کاروان می رانیم

دشمن اگر از تلاش ما مرعوب است

در پرتو حضرت رضا طوفانیم

ما در ره ثامن الحجج می میریم

از طوس سراغ کربلا می گیریم

امروز چو چشمه های سرخ اشکیم

فردا به رکاب منقم تکبیریم

سروده محمود ژولیده   

            ای که سلطان منی، روح و دل و جان منی
                                    بر همه شاهی، بزرگی، بر منم خوان منی

         صرمه چشمانه من خاک قدمهای تو باد
                                       هر دلی را برق چشمانت دهد هر دم به باد

ای بزرگ و ای شه بی سرزمین
                          بر دل این جان فدا سکنی گزین
 
من ندارم سفره ای اعیان برایت اما
                          لقمه نانی از صفا، ای پادشه منت نما بر این گدا
 
ماه از چشمان تو نورش گرفت
                          شمس از گرمای تو آتش گرفت
 
بحر از مژگان تو موج آفرید
                          این زمین از مردیت قله بر اوج آفرید
 
عاشقت از عشق تو هر دم بسوخت
                          باراله از طرح ابرویت قزح بر قوس دوخت
 
ای خدا گر من ندارم زور و زر
                          گر که تیغم بر هر احوالی ندارد هیچ اثر
 
گر ضعیفم، گر ملولم، گر حقیر      
                                   بارالاها، التماست می کنم این پادشه از من نگیر

مسعود شکرانی

منکه مظلومترین رهبر دنیا هستم

بعد سی سال پی دیدن زهرا هستم

من همانم که کم آورد به پای غم او

که نرفت از نظرم صحنه قد خم او

منکه مشهور به فتاحی خیبر هستم

منکه در ارض و سما شهره به حیدر هستم

هرچه دیدم در و دیوار به یادش بودم

چشمم افتاد به مسمار به یادش بودم

منکه سی سال زهجران رخش خون خوردم

تازیانه به کف هرکه، که دیدم مردم

شعله می دیدم و با خاطره ی گیسویش

ناله کردم که چرا سوخت زکینه رویش

من همانم که کشیدند مرا در کوچه

حرمتم را بدریدند خدا در کوچه

من همانم که خجالت زده از زهرایم

او زمین خورد و نشد من به کنارش آیم

نرود از نظرم ناله ی یا فضه ی او

دگر از غنچه نشکفته ی ششماه نگو

نرود از نظرم پشت سرم می آمد

تا در آن معرکه باشد سپرم می آمد

من چه گویم  که چها بر سر او آوردند

دست او را زمن غمزده کوته کردند

حق بود شاهد من قلب حزینم چه کشید

سوی زهرای جوانم بروم موی سفید

سروده ی جواد حیدری

اگر مدد کند از لطف قادر قدوس

کشم زپرده دل ناله همچنان ناقوس

پس از ستایش و حمد خدای عزوجل

که اوست باقی پاینده مابقی معکوس

زبان به مدحت شاهی گشایم از ره صدق

که هست رهبر دین خدا و نفس و نفوس

گدای درگه او صد چو حاتم طائی

غلام حلقه به گوشش هزار کیکاووس

بگرد مکنت و جاهش نمی رسد هرگز

هزار ثروت قارون و گنج دقیانوس

زند به خلد برین طعنه خاک درگاهش

که هست قبله عشاق و لایق صد بوس

زقدر و رتبه و شأنش چه گویمت که بود

امیر خطه عشق و خدیو کشور طوس

زبان بود زبیان صفات او عاجز

قلم ز رشته تحریر وصف او محبوس

زعلم و دانش و فضلش همی توانم گفت

که او رئیس علوم است عالمان مرئوس

بزن تو دست توسل به عطف دامن او

که اوست شمس شموس و خدای را ناموس

کسیکه از ره صدق و اردات و اخلاص

قدمنهد به حریمش نمی شود مأیوس

چه خوانم و چه بگویم که شعر ژولیده

بود چو قطره و اوصاف او چو اقیانوس

ژولیده نیشابوری

منبع: وبلاگ انصارالحسین