طراوت باران

هوالجمیل

ای مشک
  

  
ای مشک نریز آبرویم 
بر باد مده تو آرزویم
 
ای مشک اگر چه عرصه تنگ است
بی آب روم به خیمه ننگ است
 
جنگ است و تمام همتم جنگ
سربازم و استطاعتم جنگ
 
سربازم و غم نمی شناسم
از کشته شدن نمی هراسم
 
هر جا که وظیفه جبهه بگشود
شمشیر به دوش عهده ام بود
 
امروز که در دلم خروش است
 ای مشک دو عهده ام بدوش است
 
هم حامی حامیان دینم
هم ساقی چند نازنینم
 
امروز که دیده ام پر اشک است
بر دوش دلم لوا و مشک است
 
ای مشک کسی ندیده از ناس
در رزمگه التماس عباس
 
اینک بشنو تو التماسم
 دارم زتو پاس، دار،‌ پاسم
 
اشکم که چکیده فرات است
 پنهان شده از مخدرات است
 
آبی که به سینه ات نهان است
رشک لب آسمانیان است
 
سیراب ز آب خوشگواری
اما ز حرم خبر نداری

انگیزه آفرینش آب
آبی است که در تو هست بیتاب
 
این آبروی من است در تو
ایثار خلاصه هست در تو
 
افلاک، سبو، گرفته سویم
بر خاک نریز آبرویم
 
بی آب اگر روم ؛ دمادم
باید زخجالت آب گردم
 
ای آب که اینچنین روانی
امروز چو من در امتحانی
 
کابوس عطش بهانه باشد
حیثیت تو نشانه باشد
 
از بهر کسی که عشقباز است
کابوس، حقیقی،‌مجازست
 
مولا که ندارد آب اکنون
دارد سر عشقبازی خون
 
گر امر کند به هر سحابی
بارد به زمین شراب نابی
 
اما نه ز ابر، بار خواهد
لب تشنه لقای یار خواهد
 
لب تشنه اگر چه دختر اوست
این آب صداق مادر اوست
 
آندم که سکینه مشک آورد
با دیده پر زاشک آورد
 
تا دیده به دیده ترم دوخت
از آتش آه، هستی ام سوخت
 
اینک من و خاطرات آن اشک
اینکم منم و فرات - ای مشک
 
اینک منم و هزار دشمن
هم تو هدف شراره هم من
 
افسوس که من گناه کردم  
بر آب روان نگاه کردم
 
هر چند که آب را نخوردم
کف در خنکای آب بردم
 
این دست ز تن بریده بادا
از حدقه برون دو دیده بادا
 
کفاره لمس آب این است
خوش باد که عاشق چنین است

یارب نشود خجل بمانم
تا حشر شکسته دل بمانم

بگذار که تشنه کام باشم
مقبول ترین  غلام باشم

والسلام
محمد حسین صادقی

هوالجمیل

ناز بیکرانه

تقدیم به عاشقان نماز

چگونه ؟ با چه زبانی تو را سپاس بگویم؟
که سیل فضل تو جاریست لحظه لحظه به سویم

ز هر طرف که نظر می‌کنم به انفس و آفاق
دری ز رحمت و نعمت گشوده‌ای تو به رویم

کدام لطف تو را عاشقانه ، شکر گزارم
کدام قبله برای سپاس از تو بجویم

جز اینکه سر بگذارم به روی خاک عبادت
و راه حمد و سپاس تو را به سجده بپویم

به پاس آنهمه لطفت پر از نیاز نمازم
و اشک شوق وصال تو هست آب وضویم

نماز فرصت زیبای یک سپاس صمیمی است
که داده‌ای تو به من ، تا گل وصال ببویم

ز هفت بحر سپاست ، بده دو شبنم احساس
که روح خویش در آن ناز بیکرانه بشویم

کسی به غیر خودت نیست چون سپاسگزارت
نماز درس سپاسی است کز زبان تو گویم

دلا اگرچه گناهم ز حد عفو برون است
ولی به امر خودش مستحق رحمت اویم

برگرفته از وبلاگ(وباران که شعر نگاه من است)

جمعه یعنى یک غزل دلواپسى
جمعه یعنى گریه هاى بى کسى
جمعه یعنى روح سبز انتظار
جمعه یعنى لحظه هاى بى قرار
بى قرار بى قراریهاى آب
جمعه یعنى انتظار آفتاب
جمعه یعنى ندبه اى در هجر دوست
جمعه خود ندبه گر دیدار اوست
جمعه یعنى لاله ها دلخون شوند
از غم او بیدها مجنون شوند
جمعه یعنى یک کویر بى قرار
از عطش سرخ و دلش در انتظار
انتظار قطره اى باران عشق
تا فرو شوید غم هجران عشق
جمعه یعنى بغض بى رنگ غزل
هق هق بارانى چنگ غزل
زخمه اى از جنس غم بر تار دل
تا فرو شوید غم هجران دل
لحظه لحظه بوى ظهور مى آید
عطر ناب گل حضور مى آید
سبز مردى از قبیله عشق
ساده و سبز و صبور مى آید

مـــــه مـــن نقاب بگشا ز جمال کبریایی   ...   که بتــــان فرو گذارند اســـاس خــودنمایی

شده انتظارم از حد چه شود زدر درآیـی   ...   زدو دیده خون فشانم ز غمت شب جدایی

چه کنم که هست اینها گل باغ آشنایی

گر قسمتم شود « سید رضا موید »

گر قسمتم شود که تماشا کنم تو را                    ای نور دیده ! جان و دل اهدا کنم تو را

این دیده نیست قابل دیدار روی تو                       چشمی دگر بده که تماشا کنم تو را

تو در میان جمعی و من در تفکرم                           کاندر کجا برآیم و پیدا کنم تو را ؟

یابن الحسن ! اگر چه نهانی ز چشم من                            در عالم خیال هویدا کنم تو را

همچون « مویدم » به تکاپو مگر دمی                         ای آفتاب گمشده ! پیدا کنم تو را

بازآ که دل هنوز « مشفق کاشانی »

بازآ که دل هنوز به یاد تو دلبر است                           جان از دریچه نظرم ، چشم بر در است

بازآ دگر که سایه دیوار انتظار                       سوزنده تر ز تابش خورشید محشر است

بازآ ، که باز مردم چشمم ز درد هجر              در موج خیز اشک چو کشتی شناور است

بازآ که از فراق تو ای غایب از نظر !               دامن ز خون دیده چو دریای گوهر است

ای صبح مهر بخش دل ! از مشرق امید              بنمای رخ که طالعم از شب سیه تر است

زد نقش مهر روی تو بر دل چنانکه اشک               آیینه دار چهره ات ای ماه منظر است

ای رفته از برابر یاران « مشفقت »                  رویت به هر چه می نگرم ، در برابر است

آمدم ای شاه ، پناهم بده خط امانی ز گناهم بده

ای حَرمَت ملجأ در ماندگان دور مران از در و ، راهم بده

ای گل بی خار گلستان عشق قرب مکانی چو گیاهم بده

لایق وصل تو که من نیستم اِذن به یک لحظه نگاهم بده

ای که حَریمت به مَثَل کهرباست شوق وسبک خیزی کاهم بده

تاکه ز عشق تو گدازم چو شمع گرمی جان سوز به آهم بده

لشگرشیطان به کمین من است بی کسم ای، شاه پناهم بده

از صف مژگان نگهی کن به من با نظری ، یار و سپاهم بده

در شب اول که به قبرم نهند نور بدان شام سیاهم بده

ای که عطا بخش همه عالمی جمله ی حاجات مرا هم بده

تصنیف استاد کریم خانی