در کلاس عاشقی عباس غوغا می کند
در دل هر عاشقی عباس ماء وا می کند
هر کسی خواهد رود در مکتب عشق حسین
ثبت نامش را فقط عباس امضاء می کند
طرح‌ِ دستی روی آب افتاده بود
عشق هم در التهاب افتاده بود
دستهای سبز، بوی یاس داشت
رونق گل از گلاب افتاده بود
تا به او شاید رساند خویش را
آب هم در پیچ و تاب افتاده بود
با طلوع آفتاب‌ِ چهره‌اش
در دل شب، اضطراب افتاده بود
خیمه‌ها در زمهریر درد سوخت
ز آسمانها آفتاب افتاده بود
چشمهای تب زده در التهاب
دست‌ِ سقا روی آب افتاده بود
- کاش بارانی ببارد قلبها را تر کند
بگذرد از هفت بند ما صدا را تر کند
قطره قطره رقص گیرد روی چتر لحظه ها
رشته رشته مویرگهای هوا را تر کند
بشکند در هم طلسم کهنه ی این باغ را
شاخه های خشک بی بار دعا را تر کند
مثل طوفان بزرگ نوح در صبحی شگفت
سرزمین سینه ها تا نا کجا را تر کند
چترها تان را ببندید ای به ساحل مانده ها
شاید این باران که می بارد شما را تر کند
- وای ؛ باران باران
شیشه ی پنجره را بَاران شست.
از دل من اما ،
چه کسی نقش تو را خواهد شست؟
آسمان سربی رنگ ،
من درون قفس سرد اتاقم دلتنگ.
می پرد مرغ نگاهم تا دور
وای باران باران
پرمرغان نگاهم را شست.«حمید مصدق»
(حاج میرزا حبیب اصفهانی )
در ازل کاین جلوه در خاک و گل آدم نبود
مهر رخسار علی را از تجّلی کم نبود
از لب لعلش دمی در طینت آدم دمید
گر نبود آن دم نشان از هستی آدم نبود
عاشقان را با رخ و زلفش عجائب عالمی
بود کاندر وی خبر از آدم و عالم نبود
جام می بر نام او می زد دم از دور وصال
بزم عشرت را که در آن بزم نام از جَم نبود
بزم خاصان بود و با لعل لب میگون یار
جز لب پیمانه و ساغر لبی همدم نبود
دم زدی از راز عشقش حضرت خاتم اگر
مُهر خاموشی از این لب بر لب خاتم نبود
در کتابت نام او را اسم اعظم کرده اند
زانکه حق را نامی از نام علی اعظم نبود
گر نبودی این کرامت فیض آن صاحب کرم
نقش این خط لفظِ «کرّمنا بنی آدم» نبود
گفت و گوی شیرین امام علی(ع) با امام حسن (ع) محمد بن طلحه (علامه شافعی المذهب) از ابو نعیم حدیث می کند که امیر المومنین علی(ع)روزی با پسرش حسن(ع) گفت گوی شیرینی به میان کشیده بود. علی(ع) سوال می کرد و حسن(ع) جواب میداد: 1) امیرالمومنین فرمود: ای پسر! معنی رشد و صلاح چیست؟ حسن(ع) عرض کرد: بدی ها را با نیکی از میان برداشتن. 2) شرف چیست؟ خویشاوندان را در سایه خود نگه داشتن. 3) مروت چیست؟ عفاف نفس و اعطای سائل. 4) دقت چیست؟ در اندک و بسیار کوچک و بزرگ با احتاط نگریستن. 5) فرومایگی چیست؟ راحت خود و رنج کسان خود خواستن. 6) کرم چیست؟ در همه حال خواه در توانگری و خواه در درویشی بخشیدن. 7) بخل چیست؟ شرف خویش در سرمایه جستن. 8) برادری چیست؟ برابری در همه حال چه در تنگدستی، چه در اسایش. 9) ترس چیست؟ بر دوست حمله کردن و بر دشمن گریختن. 10) غنیمت چیست؟ رغبت به تقوی و پرهیزگاری. 11) بردباری چیست؟ خویشتن را نگاه داشتن و خشم خود را فرو خوردن. 12) بی نیازی چیست؟ بر قسمت خویش قناعت کردن. 13) گدایی چیست؟ هوس پرستی. 14) مناعت چیست؟ حرمت خویش نگه داشتن. 15) ذلت چیست؟ در برابر حوادث جزع کردن. 16) حماقت چیست؟ در محافل با ریش خود بازی کردن. 17) جراًت چیست؟ بی ترس و هراس به پیکار حریف رفتن. 18) رنج بیهوده چیست؟ بیهوده سخن گفتن. 19) عظمت چیست؟ در عین تنگدستی بخشیدن، در عین قدرت بخشیدن. 20) عقل چیست؟ شنیده ها را به خاطر سپردن. 21) جهل چیست؟ پیشوای خود را کوچک شمردن و سر از فرمانش برتافتن 22) روشنایی چیست؟ نیکی را به کار بستن و از بدی دوری جستن. 23) احتیاط چیست؟ با زیر دستان مدارا کردن. 24)سفاهت چیست؟ فرومایگی. 25) غفلت چیست؟ مسجد را ترک گفتن و در پی فرومایگان دنیا به دست دویدن. 26) حرمان چیست؟ بخت سپید را با دست خود سیاه کردن. 27) سید کیست؟ انکس که عشیره و قبیله خود را از زخم زبان و نیش شان ایمن بدارد. منبع: کتاب شنیدنی ها «حسین صالحی» برگرفته از وبلاگ ولایت ودوستی امام علی
|
شعر آیت الله وحید در مدح حضرت فاطمه معصومه ( سلام الله علیها ) |
|
اى دختر عقل و خواهر دین وى گوهر دُرج عزّ و تمکین عصمت شده پاى بند مویت اى علم و عمل مقیم کویت اى میوه‌ی شاخسار توحید همشیره‌ی ماه و دخت خورشید وى گوهر تاج آدمیّت فرخنده نگین خاتمیّت شیطان به خطاب قم براندند پس تخت تو را به قم نشاندند کاین خانه بهشت و جاى حوّاست ناموس خداى جایش اینجاست اندر حرم تو عقل مات است زین خاک که چشمه‌ی حیات است جسمى که دراین زمین نهان است جانى است که در تن جهان است این ماه منیر و مهر تابان عکسى بود از قم و خراسان ایران شده نور بخش ارواح مشکات صفت عرش و کرسى هر کس به درت به یک امیدى است محتاج تر از همه «وحیدى» است |
بهار آمد بهار آمد بهار مشکبار آمد
نگار آمد نگار آمد نگار بردبار آمد
صبوح آمد صبوح آمد صبوح راح و روح آمد
خرامان ساقی مه رو به ایثار عقار آمد
صفا آمد، صفا آمد که سنگ و ریگ روشن شد
شفا آمد شفا آمد شفای هر نزار آمد
حبیب آمد حبیب آمد به دلداری مشتاقان
طبیب آمد طبیب آمد طبیب هوشیار آمد
سماع آمد سماع آمد سماع بی صداع آمد
وصال آمد وصال آمد وصال پایدار آمد
ربیع آمد ربیع آمد ربیع بس بدیع آمد
شقایق‌ها و ریحان‌ها و لاله خوش عذار آمد
کسی آمد کسی آمد که ناکس زوکسی گردد
مهی آمد مهی آمد که دفع هر غبار آمد
دلی آمد دلی آمد که دلها را بخنداند
می ای آمد می ای آمد که دفع هر خمار آمد
کفی آمد کفی آمد که دریا دُرّ ازو یابد
شهی آمد شهی آمد که جان هر دیار آمد
کجا آمد کجا آمد کزینجا خود نرفته است او
ولیکن چشم گه آگاه و گه بی اعتبار آمد
ببندم چشم و گویم شد، گشایم گویم او آمد
و او در خواب و بیداری قرین و یار غار آمد
کنون ناطق خمش گردد کنون خامش به نطق آمد
رها کن حرف بشمرده که حرف بی شمار آمد "مولانا"
.: Weblog Themes By Pichak :.