طراوت باران

یاس کبود

عشق من! پاییز آمد مثل پار
باز هم، ما باز ماندیم از بهار

احتراق لاله را دیدیم ما
گُل دمید و خون نجوشیدیم ما

باید از فقدان گل، خونجوش بود
در فراق یاس، مشکى پوش بود

یاس بوى مهربانى مى‏دهد
عطر دوران جوانى مى‏دهد

یاس  ‎ها یادآور پروانه‏اند
یاس ‎ها پیغمبران خانه‏اند

یاس ما را رو به پاکى مى‏برد
رو به عشقى اشتراکى مى‏برد

یاس در هر جا نوید آشتى‎ست
یاس دامان سپید آشتى‎ست

در شبان ما که شد خورشید؟ یاس
بر لبان ما که مى‏خندید؟ یاس

یاس یک شب را گُل ایوان ماست
یاس تنها یک سحر مهمان ماست

بعد روى صبح پرپر مى‏شود
راهى شب‎هاى دیگر مى‏شود

یاس مثل عطر پاک نیت است
یاس استنشاق معصومیت است

یاس را آیینه‏ها رو کرده‏اند
یاس را پیغمبران بو کرده‏اند

یاس بوى حوض کوثر مى‏دهد
عطر اخلاق پیمبر مى‏دهد

حضرت زهرا دلش از یاس بود
دانه‏هاى اشکش از الماس بود

داغ عطر یاس زهرا زیر ماه
مى‏چکانید اشک حیدر را به چاه

عشق محزون على یاس است و بس
چشم او یک چشمه الماس است و بس

اشک مى‏ریزد على مانند رود
بر تن زهرا، گل یاس کبود

احمد عزیزی

دل سوخته

گفته‏اند این خبر ارباب عقول
که چنین آمده در حال رسول(ص)

چون که شمع دل از این خانه برفت
بر هوا دود ز پروانه برفت

عالمى از غم او محزون شد
حضرت فاطمه بس دل خون شد

بس که از فاطمه دل سوخته بود
یثرب از ناله‏اش افروخته بود

ناله فاطمه بگداخت بسى
کارها را به هم انداخت بسى

زین مصیبت همه اشباه رجال
به على شکوه کنان پر ز ملال

همه گفتند که گشتیم ملول
بس که نالیده در این شهر بتول

نیست گر پیرو قانون زهرا
مردم آزارى این شهر چرا؟

همه گفتند بگو با زهرا
روزها گریه کند یا شبها

تا دل فاطمه آشفته شده
خانه‏هامان همه آشفته شده

حرف بر حضرت صدیقه رسید
پاى از دامن آن شهر کشید

گفت گر اشک نریزم چه کنم؟
با عدو گر نستیزم چه کنم؟

کوهها یار سزاوار منند
شهدا محرم اسرار منند

چون سخن از شرر آهم رفت
به سر قبر عمو خواهم رفت

تا بگویم ستم ظالم را
مى‏زنم ناله بنى هاشم را

صبح زهرا چو ز یثرب مى‏رفت
رجعتش تا دم مغرب مى‏رفت

ساکن کلبه احزان شده بود
همدم کوه و بیابان شده بود

آب شد در ره آن خاک، تنش
سوخت رخسار حسین و حسنش

سایبانى که على ساخته بود
دشمن از کینه‏اش انداخته بود

گریه بانگى است که عالم‏گیر است
گریه گر گریه بود شمشیر است

محمد سهرابى

اختیار ناله
اولین مظلوم عالم آه را گم کرده است

رهبر راه خدا همراه را گم کرده است

یک توقف پشت در صد بغض مانده در گلو

تا کنار قبر مخفی چاه را گم کرده است

هیچ فانوسی دگر در کوچه ها روشن نبود

نیمه شب خورشید یثرب ماه را گم کرده است

انتهای شب صدای زخمی اش آید بگوش

اختیار از ناله ی شبگاه را گم کرده است

تا اذان صبح از بس ناله زد خوابش گرفت

خواب دید آن شب حسینش راه را گم کرده است

ابرهای بی صدا از دیده اش دریا گرفت

رعد و برق نعره اش ناگاه را گم کرده است

یاد آن روزی که گفتا مجتبی نجوا کنان

گامهای مادرم درگاه را گم کرده است

درد تنهایی خود را با که گوید مرتضی

با که گوید شیعه ای آگاه را گم کرده است

شهر اشباه الرجال اینجاست ای زهرائیان

امت بی درد اردوگاه را گم کرده است

کاش از این بیشتر پنهان نماند منتقم

عصر عاشورائیان خونخواه را گم کرده است

سروده محمود ژولیده

داغ لاله

فاطمیه قصه  ‎گوى رنج ‎هاست
بهترین تفسیرسوز مرتضى است

فاطمیه شعر داغ لاله است
قصه زهراى هجده ساله است

فاطمیه آتش‎افروز دل است
احتجاجش یک کتاب کامل است

فاطمیه سینه‎چاک دردهاست
شاهد نامردى نامردهاست

فاطمیه سوز دل را ساز کرد
دفتر داغ على را باز کرد

فاطمیه ماه گل افشردن است
فتح باب تازیانه خوردن است

فاطمیه قفل غم را شد کلید
چون که دارد هم شهیده، هم شهید

میرزا عباس مهدوى‏فرد

این جا بقیع ست

اى راهیان شهر نور این جا بقیع ست

این خاک عنبربوى مشک آسا، بقیع ست

این جا هزاران داستان ناگفته دارد

این جا دوصد سرّ نهان بنهفته دارد

سوز جگرها بس در این خاک بقیع ست

بیرون ز حدّ عقل ادراک بقیع ست

آیینه آیین حق را قبر این جاست

خاکش عجین با زهر تلخ و صبر این جاست

این خاک تا عرش خدا ره توشه دارد

رکن و حطیم و کعبه در هر گوشه دارد

بیمار عشق سرمدى را تربت این جاست

یک شهر نى، یک دهر حزن و غربت این جاست

این جا به «کرّمنا بنى آدم» طرازست

از این زمین تا عرش رحمان راه، بازست

ایمان و عشق و سرّ حق را جوهر این جاست

انهار نور و چشمه سار کوثر این جاست

روح عروج «اِرجعى» پویاست این جا

خاکش قرین با تربت زهراست این جا

عطرى ز بوى بقعه زهرا در این جاست

حزنى ز اندوه شب مولا در این جاست

داناى اسرار نهانِ این جهان کو

فرزند زهرا، مهدى صاحب زمان کو

کو آن که از هر بى نشان دارد نشانه؟

کو آن که باشد آگه از دفن شبانه؟

کو آن که ریزد اشک و از سیلى بگوید

با سوز دل از صورت نیلى بگوید

تا از مزار مخفى مادر بگوید

تا از جفاى خصم بدگوهر بگوید

اى دست حق، وى حجّت خلاّق دادار

زنجیر و غُل از گردن بیمار بردار

محمّد آزادگان