طراوت باران

 دل حسرت کش...

سوخته دل

حالمان بد نیست غم کم می خوریم               کم که نه !هر روز کم کم می خوریم
آب می خواهم سرابم می دهند                    عشق می ورزم عذابم می دهند
خنجری بر قلب بیمارم زدند                             بیگناهی بودم و دارم زدند
دشنه ای نامرد! بر پشتم نشست                   از غم نامردمی پشتم شکست
سنگ را بستند !سگ ازاد شد                         یک شبه بیداد امد داد شد
عشق اخر تیشه زد بر ریشه ام                       تیشه زد بر ریشه اندیشه ام
عشق اگر اینست مرتد می شوم                       خوب اگر اینست من بد می شوم
در میان خلق سر در گم شدم                            عاقبت الوده مردم شدم
بعد از این با بی کسی خو می کنم                     هر چه در دل داشتم رو می کنم
نیستم از مردم خنجر به دست                           بت پرستم بت پرستم بت پرست
بت پرستم بت پرستی کار ماست                       چشم مستی تحفه بازار ماست
درد می بارد چو لب تر می کنم                           طالعم شوم است باور می کنم
من که با دریا تلاطم کرده ام                               راه دریا را چرا گم کرده ام 
قفل غم بر درب سلولم مزن                               من خودم خوش باورم گولم مزن
من نمی گویم که خاموشم مکن                        من نمی گویم فراموشم مکن
من نمی گویم که با من یار باش                         من نمی گویم مرا غمخوار باش
روزگارت باد شیرین شاد باش                            دست کم یک شب تو هم  فرهاد باش
کوه کندن گر نباشد پیشه ام                              بویی از فرهاد دارد ریشه ام
عشق از من دور و پایم لنگ بود                         قیمتش بسیار و دستم تنگ بود 
هیچ کس دست مرا وا کرد ؟نه                          فکر دست تنگ ما را کرد ؟ نه
هیچ کس از حال ما پرسید ؟نه                          هیچ کس اندوه مارا دید ؟نه
هیچ کس اشکی برای ما نریخت                       هر که با ما بود از ما می گریخت
چند روزی ست حال ما دیدنی ست                    حال ما از این و ان پرسیدنی ست
گاه بر روی زمین زل می زنم                             گاه بر حافظ تفال می زنم
حافظ دیوانه فالم را گرفت                                 یک غزل امد که حالم را گرفت
ما ز یاران چشم یاری داشتیم                           خود غلط بود انچه می پنداشتیم 

شعر زلف یار

پیامی از سوی خدا

می دانم هر از گاهی دلت تنگ می شود
همان دلهای بزرگی که جای من در آن است
آنقدر تنگ میشود که حتی یادت می رود من آنجایم
دلتنگی هایت را از خودت بپرس
و نگران هیچ چیز نباش
هنوز من هستم. هنوز خدایت همان خداست

 هنوز روحت از جنس من است
اما من نمی خواهم تو همان باشی
تو باید در هر زمان بهترین باشی
نگران شکستن دلت نباش
میدانی؟ شیشه برای این شیشه است چون قرار است بشکند
و جنسش عوض نمی شود …
و میدانی که من شکست ناپذیر هستم …
و تو مرا داری …
برای همیشه
چون هر وقت گریه میکنی دستان مهربانم چشمانت را می نوازد …
چون هر گاه تنها شدی، تازه مرا یافته ای …
چون هرگاه بغضت نگذاشت صدای لرزان و استوارت را بشنوم،
صدای خرد شدن دیوار بین خودم و تو را شنیده ام ...
درست است مرا فراموش کردی، اما من حتی سر انگشتانت را از یاد نبردم

دلم نمی خواهد غمت را ببینم …
می خواهم شاد باشی …
این را من می خواهم …
تو هم می توانی این را بخواهی. خشنودی مرا.
من گفتم : وجعلنا نومکم سباتا (ما خواب را مایه آرامش شما قرار دادیم)
و من هر شب که می خوابی روحت را نگاه می دارم تا تازه شود …
نگران نباش, دستان مهربانم قلبت را می فشارد.
شبها که خوابت نمی برد فکر می کنی تنهایی ؟
اما، نه من هم دل به دلت بیدارم
فقط کافیست خوب گوش بسپاری
و بشنوی ندایی که تو را فرا می خواند به زیستن ...

پروردگارت
با عشق ....

نویسنده امیر یاشار-برگرفته از وبلاگ باتو...اینم