طراوت باران

قبله محراب

خــــــــم ابـــروى کجت قبله محــراب من است            تاب گیســوى تو خود، راز تب و تاب من است

اهـــــــــــل دل را به نیایش، اگــر آدابى هست             یـــاد دیــــــــدار رُخ و موى تو، آداب من است

آنچـــــــــه دیدم ز حـــریفان همه هشیارى بود             در صف مـى‏زده بیـدارى من، خواب من است

در یَم علـــــــــــــم و عمل، مدعیان غوطه ورند             مستــى و بیهشى مى زده گرداب من است

هـــــر کسى از گنهش، پوزش و بخشش طلبد            دوست در طــاعت من، غافر و توّاب من است

حـــــــــــــــاش للّه که جز این ره، ره دیگر پویم             عشق روى تــو سرشته به‏گل و آب من است

هر کسى از غم و شادى است نصیبی، او را               مــــــایه عشرت من، جامِ مىِ ناب من است

مستى عاشق

دل کـه آشفته روى تو نبـــــاشد، دل نیست         آنکـــــــــه دیوانه خال تو نشد، عاقل نیست

مستــــى عاشق دلباخته از باده تــــوست           بجــز این مستیم از عمر، دگر حاصل نیست

عشق روى تــــــــو دریـــن بادیه افکنــــد مرا          چه تــوان کرد که این بادیه را ساحل نیست

بگــــــــــذر از خـــویش اگر عاشقِ دلباخته‏اى         که میـــان تو و او، جز تو کسى حایل نیست

رهرو عشقى اگر، خــرقـــه و سجــــــّاده فکن        که بجــز عشق، تو را رهرو این منزل نیست

اگر از اهل دلــــى صــــوفى و زاهـــــــد بگذار         که جـــز این طایفه را راه درین محفل نیست

برخَمِ طــــــــــــــــــرّه او چنگ زنـم، چنگ زنان        که جز این حـــــــــاصل دیوانه لایعقل نیست

دست مـــن گیر و از این خرقه سالوس، رهان         که در این خــــرقه بجز جایگــه جاهل نیست

علم و عــــــــــرفان به خــــــرابات ندارد راهى         که به منزلگـــــــــه عشّاق ره بــاطل نیست

غمزه دوست

جــــــــز سر کوى تــــــو اى دوست، نـــــــدارم جایى           در سرم نیست، بجز خاک درت سودایى

بـــــــر در میکـــــــــده و بتکــــــــــده و مسجد و دیر            سجــــده آرم که تو شاید، نظرى بنمایى

مشکلى حــــــل نشد از مـــــدرسه و صحبت شیخ            غمـــــزه اى تا گره از مشکل ما بگشایى

این همـــــه مــــــــا و منـــــى، صـوفى درویش نمود          جلــــــــوه اى تا من و ما را ز دلــم بزدایى

نیستم، نیست، که هستى همه در نیستى است            هیچم و هیچ کـــــه در هیچ نظــر فرمایى

پـــــى هـــــر کس شـــدم، از اهل دل و حال و طرب          نشنیدم طــــــــرب از شــــاهد بزم آرایى

عـــــــاکف درگـــــــــــه آن پرده نشینم، شب و روز             تا به یک غمزه او، قطـــــره شود دریایى

(شعر از امام خمینی رحمت الله علیه)

همه هست آرزویم که ببینم از تو رویی

چه زیان تو را که من هم برسم به آرزویی

ای که هر دم دم ز مولا میزنی

پس چرا وقت عمل جا می زنی

ای که گوئی در پناه مهدی ام

مستحق یک نگاه مهدی ام

نام مهدی جان من بازیچه نیست

عاشق مهدی خدا داند که کیست

ای که اظهار ارادت می کنی

در خفا صد ها جنایت می کنی

عاشق مهدی نمودار وفاست

قلب اوآئینه مهر و صفاست

ذکر یا مهدی ز هر ذکری نکوست

دوستی با او جواز آبروست

ما نه اندر عشقبازی جاهلیم

ما برای عشق حرمت قائلیم

هر کسی چشم انتظار مهدی اشت

بی تکلف ریزه خوار مهدی است

سرمه افرشتگان خاک رهش

حاتم طائی گدای درگهش

چشم زیبایان عالم سوی اوست

یوسف مصری غلام کوی اوست

دل گلستان است و مهدی یاس اوست

صد میخانه زنده از انفاس اویت

معجزاتی برتر از عیسی کند

بی عصا کار دو صد موسی کند

مهدی موعود یعنی مصطفی

رونوشتی از علی المرتضی

اوست عین احمد احمد عین اوست

 مه غباری از کف نعلین اوست

هر که قائل نیست بر امر ظهور

بی شعور است بی شعور است بی شعور

انتظار اوهمه درد است درد

هر که با مهدی بود مرد است مرد

انتظار او همه فیض است فیض

دشمن او نطفه حیض است حیض

اوامیر ملک جن و آدم است

او ولی امر کل عالم است

در زمین و در سماء این صحبت ایت

مهدی زهرا امام امت است

خط آزادی ز کلک شصت اوست

جمعه ها پرونده ها در دست اوست

اولیا را چون وصی خاتمه است

نقش مهر دست او یا فاطمه است

این همه شور از پی خوش عهدی است

آرزوی ما ظهور مهدی است

«سید خوش» زاد ای دل سوخته

فاطمه دیده به مهدی دوخته

الهم عجل لولیک الفرج

              یاصاحب الزمان(عج)

شب تار من خدایا زچه رو سحر ندارد

مگر این  عزیز  زهرا  ز دلم خبر ندارد

تو به من مگر نگفتی , غم دل به او بگویم

غم  دل  بگفتم  اما  به من  او  نظر  ندارد

همه دم زنم صدایش شنوم مگر نوایش

چه کنم که آه سردم به دلش اثر ندارد

تو بگو کجا روم من که جمال او ببینم

که دلم به جز جمالش هوس دگر ندارد

تو بده نشانم او را که جز او دگر نبینم

که ندیده هر که او را به یقین بصر ندارد

ز ظهور او سئوالی بنمودم از یکی گفت

که ز وقت رجعت او خبری بشر ندارد

به کجایی ای عزیزم نگری به حال و دردم

که فراق و دوری تو به جز از ضرر ندارد

تو برای شیعه هستی چو پدر به امر یزدان

تو بیا که شیعه جز تو پدری دگرندارد

نه فقط منم که هجرت زده آتشی به جانم

به حسین(ع) نما عنایت که کسی به بر ندارد

تو به کربلا نبودی به حسین  کمک نمایی

ز وفابرس به دادش که کسی به سر ندارد

به کنر نعش اکبر بنشست حسین (ع) و گفتا

که خبر دهد به لیلا که دگر پسر ندارد

به مصائب حسینی به جهان کسی چو (کردی)

از میان سینه سوزان سخنش اثر ندارد

       اقتباس از کتاب قفل شکسته از حاج سید حسن خوشزاد